بالای بالام ، انگار رو ابرام ، حسی که دارم بهترین حس دنیاست ؛

 

دلم حتی نمیخواد بچه شم ، چیز قشنگی تو گذشته و دوران بچگیم نیست که بخوام فلش بک بزنم بهش .

دلم حتی آینده رو هم نمیخواد

و بیشتر از همه زمان حال رو نمیخواد .

دلم میخواست اینجا خارج می بود و من میتونستم برم یه اتاق کوچیکی تو یه شهر دیگه کرایه کنم و با دو سه تا از دوستام با هم زندگی کنیم . برای همیشه .

نه مثل خوابگاه ، که بخوای بعد شیش هفت سال برگردی دوباره . 

برم ، دور ، دوووور ، دوووووور ، هر چه قدر دور که ممکنه .

 

فرار کار ترسوهاس. اگه راست میگی ، بمون و بجنگ.

شاید راست نمیگم خب :( 

ولی موندن و جنگیدن بهتره . بالاخره تهش یا خودت تموم میشی یا اونی که باهاش میجنگی. بهتر از فرار کردن و یه عمر ترسیدنه.